Autorski niecodziennik muzyczny
The Young Gods: rozerwij czerwone niebo [02.04.19]

The Young Gods: rozerwij czerwone niebo [02.04.19]

O złożoności muzyki The Young Gods pisało już wielu. O tym, że stoją na pograniczu muzyki industrialnej i post punkowej, przypominał sam organizator wydarzenia. Drugiego kwietnia, roku pańskiego, Kraków jako jedyne polskie miasto, miało przyjemność gościć Szwajcarów, którzy muzycznie dotykali każdej krawędzi, ograniczającego nas świata i jego materii.

Trio w składzie: Franz Treichler (wokal, gitara), Alain Monod (samplery, loopy) oraz Bernard Trontin (perkusja) stanęli na krawędzi sceny spokojnym, sennym krokiem, będąc świadomymi oczekiwań krakowskiej publiczności. Koncert zaczął się nadzwyczaj spokojnie, lekko zagęszczając atmosferę panującą w klubie utworem otwierającym, samym Entre En Matière, który pochodzi z najnowszej płyty zespołu Data Mirage Tangram. Elektryzującym krokiem utwór otwierający koncert, popędził w stronę swoich podopiecznych z tegorocznego wydawnictwa.

Przyznam, że nerwowo oczekiwałam na ten koncert, będąc zaintrygowaną, jaką maskę tym razem przybiorą muzycy ze Szwajcarii. Znani z wielu kolaboracji, i tak mam na myśli płytę nagraną na festiwalu w Montreux, gdzie dosłownie i w przenośni, pierwsze skrzypce grała orkiestra Sinfonietta de Lausanne. Po około dwóch bądź trzech kompozycjach koncertowych szybko zorientowałam się, kolokwialnie mówiąc, na czym stoję, i że The Young Gods przybrało maski trzech lekko wycofanych gości w mocno średnim wieku, którzy chcieli tylko zbombardować publiczność swoim elektroniczno-alternatywnym przytupem.

Utwory Tear up the Red Sky oraz All My Skin Standing zdominowały znaczną część koncertu, nadając tempo całemu wydarzeniu. Było groteskowo, psychodelicznie i po prostu głośno, na co z pewnością czekała spora część widowni.

Koncert nie za długi (trwał w porywach do 1,5 godziny), jednak plan założony przez muzyków został w całości spełniony. You Gave Me a Name było ostatnim utworem, który zamknął bardziej elektroniczną część koncertu, wypełnioną przejmującymi dźwiękami loopów i samplerów, znienacka zdominowanych dziką grą na perkusji Bernarda Trontina.

Powietrze zalało się kolorem czerwieni przy dźwiękach utworów Gasoline Man i Skinflowers, pochodzących z najbardziej pamiętanego albumu grupy T.V. Sky, gdzie nieco zahipnotyzowani słuchacze, nie tylko muzyką bo i także efektami wizualnymi, mogli znaleźć się w przyjemnym odrętwieniu rocka industrialnego.

Było wszystko i ziściło się wszystko, kiedy usłyszałam tak uwielbiane przeze mnie Skinflowers, jakie zjednoczyło mnie z The Young Gods przed laty. I to samo Skinflowers zjednoczy mnie z The Young Gods na wszeczasy. Purpura nadal nie wyparowała.

W.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Previous post Trzecie wynurzenie Mięsnych Kukiełek
Next post Trzy kobiety

Ostatnie posty

Archiwum

Ostatnia playlista

Nie jestem tam, ani tym bardziej tutaj. Ciężko własne myśli pozbierać w spójną całość, co dopiero pisać. Dla tych, którzy z jakiegoś powodu mają podobnie, a z zimy wybudzają się nader powolnie, ale także dla tych, których w oczekiwaniu na letnie festiwale rozpiera wewnętrzna energia, ułożyłam playlistę żeby po prostu żyło się lepiej. Na zdrowie!